ခက္တာက ဘာကိုစရမွန္းမသိတာပဲ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာသာ ထိုင္ေနတယ္ ဘာအလုပ္မွရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းသားဘ၀က တစ္ခါမွ မေရးခဲ့တဲ့ အက္ေဆးေတြ အမွတ္ေပးမယ့္သူ မရွိတဲ့အခ်ိန္က်မွ ေလွ်ာက္ေရးၾကည့္တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ နားမလည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နက္နဲတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚေတြကို ခ်ေရးၾကည့္တယ္။ ဟုတ္သေယာင္ေယာင္ထင္ရတဲ့ အဂၤလိပ္ေဆာင္းပါးေတြ ဘာသာျပန္တယ္။ ေတာင္စဥ္ေရမရ Link ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္လိုခုန္ၿပီး ဖတ္ခ်င္တာေလွ်ာက္ဖတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ ဘာကုိေရြးရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဘာကိုပဲလုပ္ေနလုပ္ေန ပိုက္ဆံမရမွာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါကအေရးမႀကီးဘူးပဲ ထားပါေတာ့။ ဘာေၾကာင့္လုပ္ေနရတာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက တစ္ခါတစ္ခါ ေပၚလာတယ္။ ပိုက္ဆံမရလို႔ ပညာရလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အရင္ကထက္ နည္းနည္းပို ဘ၀င္ျမင့္လာတာကလြဲၿပီး ဘာမွ မယ္မယ္ရရမရွိဘူး။ လခစား၀န္ထမ္းဘ၀က အလုပ္လုပ္ရမွာပ်င္းလာရင္ တန္ရာတန္ေၾကး ဆိုတာကို ထည့္စဥ္းစားလို႔ရတယ္။ ငါ့ကို ပိုက္ဆံေပးထားတာပဲ၊ ငါက အလုပ္လုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ယုတၱိနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမာင္းႏိုင္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၀င္ေလ့၀င္ထသိပ္မရွိတဲ့ Bookmark (၀င္ေလ့မရွိျခင္းကို Bookmark ဟုေခၚပါသည္) အထဲက ျမန္မာကဗ်ာမ်ားဆိုတဲ့ Link ကိုႏွိပ္လိုက္မိတယ္။
§ § § § § § §
လြန္ခဲ့တဲ့လအနည္းငယ္အတြင္းက ဖတ္ခဲ့တဲ့ ဆရာ သစၥာနီရဲ႕ “ခ်ိန္သီး” ဆိုတဲ့ ေၾကးစည္ပံု ကဗ်ာေလးကို အဦးဆံုး ကလစ္လိုက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အေနအထားနဲ႔ၾကည့္ရင္ ခ်ိန္သီးလႊဲ ေနတဲ့ ပံုပါ။ စကၠန္႔သံတိုင္းမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စတဲ့ ကိေလသာေတြ ေရာစြက္ေနတယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို တိုက္ရိုက္က်က် ျပထားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ဒုစ႐ိုက္ေတြကို သံေ၀ဂရျခင္း အေၾကာင္း အသာထားလို႔ ကိုယ္ေတြးခ်င္တဲ့ အရာကိုသာ ဦးေႏွာက္က ဆက္ေတြးေနတယ္။“ခ်က္၊ ခ်က္၊ ခ်က္....” ဆိုတဲ့ စကၠန္႔သံတိုင္းဟာ အခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ဟာ “ဘ၀” ျဖစ္တယ္။ ရာရွင္ရတဲ့အခ်ိန္ခြဲတမ္း ကုန္သြားတဲ့အခိုက္မွာ ဘ၀ဟာ အဆံုးသတ္ရလိမ့္မယ္။ အခ်ိန္ျဖဳန္းတာဟာ ဘ၀ကို ျဖဳန္းတီးျခင္းသာျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိးအခ်က္အလက္ေတြဟာ အခ်ိန္ဆိုတဲ့အရာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရယူပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ အေစာပိုင္း ကာလမ်ား (ကေလးဘ၀/လူငယ္ဘ၀) တည္းက မၾကားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေနာေက်ေနခဲ့ ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ အခ်က္အလက္ေတြဟာ အခ်က္အလက္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အသိပညာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီထက္႐ႈပ္ေအာင္ ထပ္ေျပာရရင္ အသိပညာသည္လည္း အသိပညာသာျဖစ္ပါတယ္။ “အလုပ္” မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ဟာ အဲဒီ “ခ်က္၊ ခ်က္၊ ခ်က္...” ေလးေတြအတြင္းမွာ လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ “အလုပ္အစုအေ၀း” သာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က “ယန္းေပါဆာ့ထ္” စာအုပ္ဖတ္ၿပီး “ၾကက္တူေရြးႏႈတ္တိုက္” ေတြးေနမိျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို နားမဆန္႔ေအာင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ပံုစံက် ဆံုးမစကားေတြဟာလည္း တန္ဖိုးတစ္စံုတစ္ရာ ရွိေနေၾကာင္း ၀န္ခံရမွာပါ။ အဲဒီလို ေတြးမိၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီစာကို ေရးျဖစ္သြားလို႔ပါပဲ။ ကဗ်ာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ခုနစ္ႏွစ္ႀကီးပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာထဲက “ခ်က္၊ ခ်က္၊ ခ်က္...” ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စကၠန္႔သံေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြဟာ အခုျမင္ေနရတဲ့ စကားလံုးေလးေတြအေပၚမွာပဲရွိသလို ဘယ္သူ႔ရဲ႕ဘ၀ကေရာ ဘယ္မွာပါလဲ...။ အခ်ိန္ျဖဳန္းရဲသူမ်ားဟာ အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္လည္း သတၱိရွိၾကရ လိမ့္မယ္ထင္တယ္။
§ § § § § § §
အဲဒီေနာက္ေတာ့ “ေမာင္ေခ်ာႏြယ္” ဆိုတဲ့ နာမည္ေလး ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ လက္က အလိုလိုကလစ္မိရက္သား ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဆရာေခ်ာက သူ႔ကိုယ္သူ (ငါးမမိတဲ့) ခပ္ညံ့ညံ့ တံငါသည္ပါလို႔ ေျပာတယ္။ ဟုတ္တယ္။ တံငါသည္ျဖစ္မွေတာ့ ငါးမရဘူးဆိုရင္ ခပ္ညံ့ညံ့ျဖစ္မွာ အမွန္ပဲ။ ခရီးသည္ ျဖစ္လို႔မွ ခရီးမေရာက္ရင္လည္း ခပ္ညံ့ညံ့ျဖစ္မွာပဲ။ ဆရာေခ်ာဟာ “ကဗ်ာဆရာ” တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီးေရးစပ္ သြားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေတြကိုလည္း အမ်ားသူငါအတြက္ ခ်န္ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကဗ်ာထဲ မွာေတာ့ သူက တံငါသည္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေတာ့ ထားပါေတာ့။ သူတစ္ဘ၀လံုးလိုလိုမွ်ားေနခဲ့တာ ရမယ့္ရေတာ့ စၾက၀ဠာႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ သူ သုတ္လို႔မႏိုင္ဘူး။ သုတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ တံငါဘ၀ကေန ငါးဘ၀ ေျပာင္းသြားရတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္က ဘာပါလဲ။ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ငါးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တံငါသည္တစ္ေယာက္၊ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ က်ားဆိုရင္ေတာ့ မုဆိုးတစ္ေယာက္ေပါ့။ သားေကာင္အေပၚ မူတည္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြ အေရာင္ေျပာင္းေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ခါ မုဆိုးဟာ သားေကာင္ရဲ႕အစာ၊ တံငါဟာလည္း ငါးပါးစပ္ထဲကို ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြေနာက္ ဘ၀တစ္ခုလံုးရင္းၿပီး အမဲလိုက္သလို တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနရျခင္းဟာ ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဟာ ရည္မွန္းခ်က္ရဲ႕ သားေကာင္ျပန္ျဖစ္ေနျခင္းကို သေဘာေပါက္မိတယ္။ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ ဥပမာနဲ႔ဆိုရရင္ “ႏြားကိုငါပိုင္တယ္ဆိုၿပီး ႀကိဳးစတစ္ဖက္ကိုဖမ္းထားရင္၊ အဲဒီႏြားကလည္း ကိုယ့္ကို ျပန္ပိုင္ေနတာပါပဲ၊ ႀကိဳးစကို လႊတ္လို႔မွမရဘဲကိုး၊ တစ္ဘက္မွာ ႏြားမိေနသလို တစ္ဘက္မွာလည္း ကိုယ္ကျပန္မိေနတဲ့သေဘာပါပဲ”။ (ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းက တရားသေဘာကို ဥပမာေပးတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေလာကီကိစၥကိုေျပာတာပါ။ သေဘာတရားခ်င္း တူညီတဲ့အေၾကာင္းကိုသာ ျပလိုတာပါ)
ဆရာေခ်ာအေနနဲ႔က ကဗ်ာ (စၾက၀ဠာႀကီး) အေပၚ ဖက္တြယ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕သစၥာဟာ သူ႔ကို ျပန္မွ်ားသြားတဲ့သ႐ုပ္ကို လွလွပပ နိမိတ္ပံုေဆာင္သြားတယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျခင္းျဖစ္လို႔ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္ပါမည္) ငါးမမိတဲ့ကိစၥကေတာ့ သာမန္လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ (စီးပြားေရး/ ဂုဏ္သိကၡာစသည္) ေအာင္ျမင္မႈမရျခင္းကို ရည္ညႊန္းခ်င္ဟန္တူတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာေခ်ာရဲ႕အျဖစ္ဟာ သက္တံ့လို လွပေနခဲ့ပါတယ္။
§ § § § § § §
ေနာက္တစ္ပုဒ္က ဆရာမိုးေ၀းရဲ႕ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚပါ။ ဒီကဗ်ာနဲ႔ ရွင္းလင္းခ်က္ကို ငယ္စဥ္ကတည္းက စတိုင္သစ္အေဟာင္းတစ္အုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူး ပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးပါ ရွင္းလင္းခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ၀ိုးတ၀ါးျဖစ္သြားပါၿပီ။ ကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး တဲ့ေနာက္ ျပန္သတိရမိတာက ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း အေၾကာင္းပါပဲ။ ေရစီးနဲ႔အတူ ေခ်ာင္းထဲ ေမ်ာပါသြားတဲ့ သရက္သီးေတြကို လိုက္ဆယ္ရင္း အိမ္ကိုေတာင္ မျပန္ႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့ ကေလးငယ္ေတြ အေၾကာင္း...။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ဒါမွမဟုတ္ အထက္အညာ ဆီကေန အႏုပညာအတြက္၊ ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာရွာရင္း ေရစီးသန္လြန္းလွတဲ့ ၿမိဳ႕ျပေခ်ာင္း႐ိုးမွာ ကစဥ့္ကလ်ား ေမ်ာပါသြားၾကေသာ လူငယ္မ်ား။ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ခ်ဲ႕ထြင္လုိက္ရင္ တစ္ရပ္တစ္ေက်း၊ အျခားေသာႏိုင္ငံေဒသတစ္ခုခုကေန ေရစီးေၾကာင္းကို ဆန္တက္ၿပီး အိမ္ျပန္မေရာက္ႏိုင္ၾကေတာ့သူမ်ား။ “ေရစီး” ဆိုတဲ့ နိမိတ္ပံုဟာ “ေခတ္ေရစီး” ျဖစ္ႏိုင္သလို ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး...စသည္ျဖင့္ ခ်ဲ႕ႏိုင္သေလာက္ က်ယ္ေအာင္ ေတြးလို႔ရခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ အတိတ္ကိုငဲ့ေစာင္းၾကည့္ရင္း ပစၥဳပၸန္တစ္ေနရာကေန အိမ္မျပန္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ႐ိုး႐ိုးေလးေျပာခဲ့ပါတယ္။ ရိုး႐ုိးေလးေျပာေပမဲ့ ဆတ္ဆတ္ခါ နာက်ည္းမိရတယ္။ သူဟာ တအားသန္တဲ့ေရစီးထဲမွာ ကၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံု ရုန္းကန္ရင္း ညည္းတြားေနခဲ့ရတာကိုး။ တအားသန္တဲ့ေရစီးမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္မျပန္ႏိုင္ (ေသး/ေတာ့) ဘူး.... ။မွတ္ခ်က္။ ကဗ်ာမ်ားကို စကားေျပျပန္၍ ရ၏၊ မရ၏ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလည္း ဘာမွ် မေျပာလိုပါ။ (တစ္သီးပုဂၢလ႐ႈေထာင့္မွ) ခံစားမိသည့္ အရာတခ်ဳိ႕ကို ခံစားရသလို၊ နားလည္သလို “ေလွ်ာက္ေရး” ထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤပို႔စ္ပါ ကဗ်ာမ်ားကို ဒီေနရာက ကူးယူပါသည္။
No comments:
Post a Comment